Ağlama makamı

yaralıyım, peşimsıra düş avcıları

harcım değil ki, ellerini bırakayım.

Bozkır vadilerde etimi kemirdiler

öptüğün güneş renkli dağlarda

hala ben

ağlama makamındayım.

Hırçın kuşların yüküdür, ellerin yorgunluğu

toprağımı itirazsız çağırıyorum

gözlerime üşüşen güvercin sürüsüyle.

Usul usul açılır ellerin

kıyısında gölgemi kaybettiğim denizlerime

çığlığımı kaçırıyor yüreğinden uğurladığın gemi

haylaz ergenliğimle

ellerinden ümid sağıyorum

Adem Özbay