Kalbimi taşa vurdum

Kalbimi taşa vurdum. Sukut dehlizlerinden amansız bir yalnızlığa açılan kapıyı buldum. Tüm ağırlıklarımı bırakıp, kelebeklere yasladım kalbimi. Şarkılarda hiç söylenmeyen nakaratların peşine düştüm. Uzun seneler uyudum mağaralarda. Uyandığımda eskittim zamanı ve aşksızlığı miras aldım firavunlardan.

Kalbimi mağaraya gömdüm.

Kalbimi umuda vurdum. Gökyüzünde gezinen meleklerin ellerini buldum. Hırçın dalgalara savurdum kendimi.

Şehirlere kol kanat geren kalelere sığındım. Zamansız vurgunların eşkıyalığı paye biçildi gözlerime. Savaşlardan kaçtım. Kılıçlardan yoruldum. Yine de inadına yılgın surlara kızgın yağ oldum.

Kalbimi surlara gömdüm.

Kalbimi aşka vurdum. Seni buldum. Vermeden almanın anlamına sürüklendim hiçlik boyunca.

Kırıldım.

Kırıldıkça ağladı gözlerim. Ağladıkça ağardı gözlerim. Sessiz türküler söyledim. Sessiz ve sensiz. Uyuyamadı gözlerim. Bir kabusa arka çıktı, gidenlerin ardına saldığım harfler. İhanetlere güldüm. Kalbime güldüm.

Kalbimi gözyaşına gömdüm.

Kalbimi gözlerine vurdum. Dertlerime merhem buldum. Dolaştığım çöllerde kayboldum. Kendimi vahalara savurdum. Savruldukça yandı dudaklarım. Sana hiç hasret söyleyemedim. Hiç açamadım kalbime gözlerinin nakşettiklerini. Seni kendim bile bilmeden sevdim.

Kalbimi sabra gömdüm.

Sevgilim.

Kalbimi sana vurdum.

Ben'i buldum.

Kalbimi sana gömdüm. 

Adem Özbay