Menteşeden kanatlarla yaşamak ömrü

Menteşeden kanatlarla yaşar insan ömrü. Doğduğunda bir kanadında yaşamı taşır, diğerinde ölümü. Her an ensesinde taşıdığı bu ateşle, imtihan süresince iki dünyanın ortasında bedenini bu kanatların tasallutundan kurtaramaz. Ne zaman yaşama doğru eğilse bir kanadıyla, ölüm öbür taraftan, en ufak bir esintiyle bile okyanus kasırgaları gibi çeker onu öbür tarafa. Ne yaşamdan kopabilir insan, ne ölümden... Yaratıcının çivisiyle bu görünmez kanatlara çakılmış, evrenin ortasında sonsuz bir boşluğa asılmıştır.

Menteşeden kanatlarla yaşar insan ömrü. Gözünü açar açmaz annesi karşılar onu sıcacık tebessümüyle. Tam onun merhametli göğsüne alışmışken, öbür kanattan hafif hafif bir öksürük gelir.  Kendini hatırlatmak isteyen babadır bu. Öbür kanadı mesken tutmuş; vakarı, ciddiyeti, ağır kanlılığı ve maişet derdiyle bükülmüş beliyle ‘Burdayım’ demektedir. Büyümek telaşıyla bir oraya bir buraya koşuşturan küçük bedenimiz düşüp de incittiğinde o minnacık dizini, hemen kol kanat gerer anne. Ne zaman dara düşüp de bir balon parasına muhtaç olsak biliriz ki, öbür kanatta şefkatini kalbine gömmüş bir baba beklemektedir. Anne ve babanın, yaşımız kaç olursa olsun her daim devam eden, küçük bedenimizi sıkıca kavrama arzularıyla ve gözyaşlarıyla çakılarak asılırız çocukluğun bitmez mutluluğuna.

Menteşeden kanatlarla yaşar insan ömrü. Büyüyüp de adam olduğunu anladığı gün, o güne kadar sırtında taşıdığı kanatlarını bir çırpıda atıverir üzerinden. Artık bir gram bile ağırlığı olmadan dolaşmaktadır ömrün sokaklarında, caddelerinde, kaldırımlarında. Ama bir gün, ne ağırlığını ne büyüklüğünü tahmin edemediği bir kanat takılıverir bir tarafına. Bütün hırçın denizleri bir tebessümüyle sakinleştirecek sevgili ansızın gelip ona aşk kanadını takmıştır. O kanat onu öylesine yükseltir ki, bulutları aşan bedeniyle sanki gökyüzüne çakılıkalıverir. Böyle sürüp gideceğini sandığı mutluluk hali günden güne nihayete doğru yol alırken, tek tarafında taşıdığı kanat onu yerlere kadar düşürüp süründürmeye başlamıştır bile. Ne zaman ki sevgilinin teninde kaybolup mesut bir yuvada çocuklardan bir kanat daha takar, işte o zaman, engin bir berraklığın içinde aşk oklarıyla çakılı kanatların tutsaklığına binler kere şükreder. Çünkü bu tutsaklık, gönül deryasında bir yelkenli olup gül bahçeleriyle dolu bir cennet adasına durmadan sürüklemektedir onu.

Menteşeden kanatlarla yaşar insan ömrü. Sevgilinin iki gözü ve burnu bir menteşe gibi onu bakışlarının esaretine aldığında, iki yanağı ve dudağı menteşe gibi dudaklarını sardığında, iki kolu ve bedeniyle hiç ayrılmayacakmışçasına tek vücut olduklarında anlar insan hayatın neden bir menteşe gibi üzerimize çöreklendiğini. Her daim mutluluklarını bir kanada, hüzünlerini öbür kanada; güzellikleri bir kanada, çirkinlikleri öbür kanada yükleyerek sırtımızdan neden hiç inmediğini anlar.

Menteşeden kanatlarla yaşar insan ömrü. Kalbinden bağlamak ister kendini her zaman. Kimisi için çok ötelerden bir aşka, kimisi için yanı başında nefesini hissedeceği bir aşka kul pençe olmak ister. Yüreğini, kalpsiz müritlerince çarmıhın eline teslim edilen İsa gibi sonsuz bir teslimiyet, sonsuz bir ihtiram ile aşka gerer. En umutsuz zamanlarda, en yalnız kalışlarda, en çok boşlukta kalınan anlarda ayaklarımızın altındaki dünya çekiliverdiğinde, işte bizi menteşe gibi hayata bağlayan aşklardır, kanatlarımız. Ne onlarsız ayakta durmayı becerebiliriz, ne de onlar bizsiz havalanıp gidecek bir gökyüzü bulur.

Menteşeden kanatlarla yaşar insan ömrü. Bu yüzden umut kesilmez yaşamaktan. Korkulmaz ölmekten. Bıkılmaz sevmekten. Her şeyin sonuna varıldığında, daha yeni başlamış bir bahar yağmuru gibi yaşanır bu ömür yolculuğu. Hele güzel gözleriyle bakan, güzel yanaklarıyla gülen mevsim yüzlü bir aşk varsa başınızın üzerinde, bu hayata tutunulur menteşe gibi. Ve yaşanılır kanatlanmış da başımızın üzerinde uçan gökkuşağı renkli bir kelebek gibi...

Menteşeden kanatlarla yaşar insan ömrü.

Senin gözlerin, senin yanakların, senin kollarında...

Adem Özbay