Ayrılık dediğin canımızı yakıp geçen bir rüzgar

Ayrılık ve ölümü hep birbirlerine benzetiyorlarya halk ozanlarımız, çok haklılar. Ayrılık ve ölüm birbirinin ikiz kardeşi. Tek fark var aralarında: Ayrılıkta tabuta koymuyorlar insanı.

Bir başka benzerliklerine daha keşfettim ben onların. İkisininde göbek bağıyla bağlı oldukları bir gerçeği.

Ölürken bazı insanlar zor ölürlermiş, bir türlü nefesini veremez, ızdırap çeke çeke kavuşurlarmış Azraillerine. Bence bunun nedeni hayatlarını güzel yaşayamamaları. 

Hayatı doya doya yaşayanlar huzurla verebilirler son nefeslerini. Ama içinde hayata dair yaşanmamışlıkları dolmuş taşmış ruhlar o bedenleri bırakıp gitmek istemez bir türlü. Bir daha asla o bedene sahip olamayacaktır çünkü, bir daha bu dünya hayatını asla yaşayamayacaktır.

Ayrılıkta böyle. Beraberken doya doya yaşayamazsan ayrılığıda o kadar zor ve çetin yaşarsın. Mutlu yaşanmış bir ilişkinin sonunda  eğer ayrılık varsa o kadar çok yıpratıcı olmaz ve acıtmaz.

Bu teorimi ilk başta saçma bulabilirsin. Ama biraz düşün derim. Sorunsuz ilişkiler yaşadığın kadınlardan ayrıldıktan sonra ruhunda kalanlar neler oldu.

Bir de bizim yaşadıklarımızdan sonra bizde kalanlar neler oldu.

Fena hırpalamadı mı bizi, itiraf et sayın reklamcı!

Bizim gel gitlerle dolu ilişkimiz, tam doyasıya yaşayamadığımız eşlilik, bizim ayrılığımızı derin yaralarla dolu olarak hediye etti bize.

Şimdi ayrıldığı eşinden veya sevgilisinden hoşnutlukla bahsenden birisine şahit olunca anlıyorum ki onlar ilişkilerini doyasıya yaşamışlar.  İçlerinde biriktirmemişler, gerektiğinde kavgalarını yapmışlar, keyiflerini de bol bol yaşamışlar.

İşte böyle, ölüm dediğin ayrılık dediğin canımızı yakıp geçen bir rüzgar gibi dolaşıyor bahçemizde.

 

 

Adem Özbay