Bir milyon tane belkiyi toplasak bi yaşanmışlık etmez

Sana yazmaya başlayalı aylar oldu. Kaçıncı mektbum bu bilmiyorum. Senden sonraki süreci sağlıklı bir kafayla değerlendirmeye başlayınca kendimle alakala bir çok keşfim oldu.

En güzeli de seninle kendi sınırlarımı keşfettim. Nerede durabileceğimi, nerede kendimi uçuruma atacağımı anladım. Ardımızdaki o beş yıla ne kadar çok yakınmak sığdırsakda o beş yılı sensiz yaşasaydım o yıllar yüzüne bakılır yıllar olurmuydu acaba?

Bunu hep es geçiyoruz. Yaşadığım o yıllar biz beraber olmasaydık boşuna geçmiş yıllar olacaktı. Ya da başkalarıyla geçirilmiş yıllar.

Kimse kendine kötü davranan birini sevmeyi haketmiyordur. Ben kızgınlıklarımda ne yaptıysam hepsi bu duyguyu yaşadığım içindi. Kendime kötü davranıldığına inanıyordum ve bunun faili adamı sevdiğim için kendime hep kızıyordum.

Zaten o zamanlar sakinliğimi koruyabilmem çok zordu. Şimdi olsa elbetteki daha olgun davranabilirdim. Daha anlaşılabilir bir vedam olurdu. İkimizde bu kadar yıpranmazdık. Belki, belki, belki...

İnsan hayatındaki bir milyon tane belkiyi toplasak bi yaşanmışlık etmez.

Adem Özbay