Seni Seviyorum Meaili

Bu gün komik bir gün.

Anlatayım.

İşyerinde öğle molasından sonra geldiğimde bizim kızlardan biri sesli olarak bir bilgisayarından bir yazı okuyor. Diğer kızlarda ‘vay’, ‘helal’, ‘süper’ diye bağırıyorlardı.

Ben aval aval bakınca biri:

-Süper bir yazı bulduk, ‘Seni Seviyorum Alfabesi’. Seni seviyorumu çok güzel açıklamış ya.

Ben de dinlemeye başladım. Cümleler aktıkça bu satırların senden çıktığını tahmin etmem çok sürmedi. Bizim kızların seni bir şekilde öğrendiklerini ve bana numara çektiklerini düşündüm ama hiçte öyle bir halleri yoktu.

Ben de iş eğlenceye verdim açtım web sayfanı meşhur ‘Seni Seviyorum Alfabe’ni okumaya başladım:

S.

Sevmek ‘sen’le başlar. Sen yoksan sevmek yoktur. Sen varsan sen ve ben bir oluruz, bizde birleştiririz gönlümüzü. Seninle iki bir eder, seninle kalp kan taşımaktan başka bir işe yarar, senle yaşanır, senle ölünür sevgili.

E.

Sevmek “ekmek” gibidir her acıkışımızda. Dünyaya acıkırız öyle doğarız annemizden. Büyümeye acıkırız büyürüz, ölmeye acıkırız ölürüz. En büyük açlığımızdır ruhumuzun açlığı, kalbimizin açlığı. Ne yaşamak doyurur onu ne para ne mülk. Sevgi ekmeğinden bir parça tattım seninle sevgili sonsuz açlığım dindi, kalbim durmadan şükürde şimdi tok bir mümin gibi.

N.

Sevmek “nar” meyvesi gibidir. Bir gülüşle binlerce gülüş düşer seven gönüllere. Bir bakışla binlerce yanar, bir sözle binlerce cümle olur sevenler. Sensizlik kabuğunu sıyırır sıyırmaz gönlüm binlerce aynaya dönüşür, seni binlerce severim kalbimde. Sen bir gelirsin ben bin severim sevgili.
İ.

Sevmek “insan” olmayı becerebilmektir. Sevmeden önce, dört başı mahur bir ettir insan. Yokluk kasabında kesilip biçilir ömrü boyunca. Ne zaman sever, insan yazılır artık defterine. Sevmiş ve terfi etmiştir yüce bir mertebeye. Sen insan eyledin beni, kalbimi bildim seni sevince sevgili.

S.

Sevmek “sevgili” olabilmektir. ‘A’ dediğinde ‘h’ dedirtmemektir. Uçalım derse uçmaktır, göçelim derse göçmektir. Sevmek kalpten kalbe hicret etmektir. O topraksa sen su olmak demektir, o mevsimse sen ay. Sevdim ve karşına dikildim sevgili diye sevgili, seni sevmekten daha güzel bir şeye rastlayamadım bu hayat denizinde.

E.

Sevmek dünyaya “eyvallah” etmemektir. Sevmek standartların üstüne çıkmaktır. İsyan etmek, asi olmak, özgür olmaktır. Her şeyin bir karşılığı vardır, her şeyin bir bedeli vardır diyenlerin suratına çarpılmış bir tokattır sevmek. Karşılıksızdır, bedelsizdir. Sevdim, sıfır oldum dünyanın karşısında sevgili, ne varsa sen şimdi.

V.

Sevmek “veren” ellerden olmayı becerebilmektir. Severse insan en değerli organını feda eder, kalbini verir, kalpten verir. Toprak gibi olur seven, gökyüzü gibi, çiçekler gibi. Verdikçe gönlü büyür, aşkın sonsuz evrenine dolar taşar insanın mutluluğu. Seni sevdim, gönlümü verdim, gönlümü bildim sevgili.

İ.

Sevmek “ibadet” etmektir. Seven kalbine konulmuş ödevleri bu dünyada yapan demektir. Seven sevip şükredendir. Seven sevdikçe kendini bilir, kendinde durulur, kendinde varlığı bulur. Varlığın sahibine teşekkür etmektir sevmek. Sevdim, öğrendim, bildim, şükrettim, seni sevdirene dost dedim sevgili.

Y.

Sevmek bir “yol” gibidir. Ne tarafından yolculuğa başlasınız hep gideceğiniz yere varırsınız. Çölde kalsanız gözyaşları yağar peşinizden, dağlarda kaybolsanız sevdiğinizin kalbi Çobanyıldızı gibi gösterir her daim gideceğiniz yeri. Kaybolmuşken bütün yolların ortasında, sevdin de kalbim bir pusulaya döndü, buldum yolumu sevgili.

O.

Sevmek “olmak” mertebesine ermektir. Seven, kalp fırınında pişer, pişer ve olur. Hamlığı gider, kabalığı gider, kötülüğü gider. Adam olur, insan olur, kalp ehli olur, iyilik olur, çiçek olur, melek olur, cennet olur. Senin kalbinde piştim, piştim ve âşık oldum sevgili.

R.

Sevmek bir “rüya” ile yaşamaktır ömrü. Acılar nerden vurursa vursun tuz basıp yine de gülümsemektir sevmek. Zamanlar ve mekânlar ötesi yaşamaktır hayatı. Seversin ve bir güzel rüya başlar. Sevdiğin üstünü örter sevgi yorganı ile, üşümezsin. Senle bir rüyadayım sevgili, her sabah uyandığımda daha güzel oluyor dünya.

U.

Sevmek bir “umut” fabrikasıdır. Seversen kanadı kırık kuş iyileşir. Seversen yetim çocukların başları okşanır. Seversen düşen yıldızlar doğrulur düştükleri yerden. Seversen gönlü aç kalmaz bu evrende. Taşlar bile doyar. Sevmek umut etmektir sevgili, umdum ve seni buldum ve senin umutlu kalbindeyim şimdi.

M.

Sevmek yaşamayı “menzil” bilmektir. Irmakların aktığı okyanuslar, yağmurların yağdığı topraklar, kuşların vardığı uzak coğrafyalar, dalgaların vurduğu kıyılar gibi, hiç durmadan varmak istediğimiz bir yer vardır. Oraya varınca tüm dertler biter, huzur gelir, yaşamak bir elma şekerine dönüşür elimizde. Orası sevmenin evidir. Seven herkesin huzurla sonsuz bir uykuya daldığı gecedir. Seni sevdim ömrümü tamamladım faniler dünyasında, menzilime geldim, duruldum, dinlendim, başımı gönlüne yasladım, gülümsedim, doydum, ısındım, yaşadım kalbinin evinde sevgili.

 

 

 

Adem Özbay