Gülümsemeyle doldurduğun bir mezarın oldu mu?

“Kalbini sevmeyen kimseyi sevemez.”

Bunu sen söylemiştin. O zaman için, her zaman söylediğin beylik laflarından biri olduğunu düşünmüştüm. Ne de olsa bir reklamcı olarak hayata dair her konuda artist cümlelerden birini kurma hakkın var. Senin hayatı nasıl gördüğünü merak edip duruyordum o zamanlar.

Hayvanların tüm dünyayı siyah beyaz gördüğü söyleniyor ya, belki de sen baktığın her köşede, gözlerini diktiğin her olayda tıpkı bir televizyon ekranında dizi arasında aniden fırlayan bir reklam sloganı gibi, etkileyici ve vurucu kelimeler bütünü gibi görüyorsun.

Kimbilir bir çiçeğin açmasının o muhteşem dansı, bir kuşun gökyüzündenki şaşırtıcı süzülüşü senin için sadece bir sloganla ifade edilebilecek karelerdir.

Eğer gerçekten böyleyse peş para etmez bir bakışın var bu hayat denen değerli varlığa.

Ben sabahları gökyüzüne gözümü açtığımda, bulutların arasından bir meleğin benim resmimi çektiğini düşünüp gülümsüyorum mesela.

Güneşin doğmuş olduğunu görünce içime bir sevincin dalgası yayılıyor. Yağmura yakalandığımde binlerce kelebeğin üzerime konduğunu hissediyorum.

Tüm bunları yaşarken ne güzel bir söz arıyorum ne de çarpıcı bir slogan.

Sadece o anın harikuladeliğini sonuna kadar yaşamak istiyorum.

Doğumuma ve ölümüme işaret düşen o iki rakamın arasında yaşadığım güzellikleri anlatabilecek bir mezartaşı yok. Ve ben aslında ‘Ruhuna Fatiha’ değil ‘Ruhuma tebessüm’ isterim insanlardan. Sen her ne kadar ‘Ruhuma yalnızlık’ bağışlayıp gitmiş olsan da...

Karşımdan gelip geçerken gülümseyip, içlerindeki güzelliği benimle paylaşan insanların sevimliliğini hissederim mezarımda uyurken. Mutlu olurum, mutlu bir ölü...

Şimdi sen olsan mutlaka bir reklamcı sözü patlatırdın bu durumda.

Kimbilir belki de şöyle derdin:

Sizin hiç gülümsemeyle doldurduğunuz bir mezarınız oldu mu?


Adem Özbay