Ben Seni Sevemem Sevgilim

Her gün ajanslardan dillendikçe insanın insana düşmanlığı haber olarak,
Dağlarımızda ölüyorken masum gencecik adamlar,
Sokaklarımızda coplanıyorken memuru, işçici, öğrencisi,
Başın örtülü diye ayrılıyorsa kadınlar bir başka köşeye,
Açık sa

çık diye ayıplanıyorsa genci yaşlısı,
Aç aç uyuyan bir çocuk varsa memleketin dört bir yanında,
Gözyaşları beyhude yere akıtılıyorsa anaların,
Kalkıyorsa arsız bir el masum bir kadının yüzüne,
Kandırılıyorsa ideoloji, inanç adına nice güzel insanlar,
Yorgunsa benim memleketimin gayri resmi tarihi,
İhalelerde pasta niyetine yeniyorsa yetim hakları,
Kardeşlik, dostluk, vefa taşınmışken bizim semtten,
Ben seni sevemem sevgilim.

Taş atsam Küdüs’e döner kalbim, gül atsam Hallaç’ın masum yüzünde biriken kanlara,
Mermi sıkamam, düşman da olsa öldürmek yakışmaz insan olana,
Kucaklayamamam zalimi, öbir yanağımı çeviremem zulme,
İsyan ederim, alıp başımı giderim,
Kimseyi bırakamam geride.
Ben seni sevemem sevgilim.

Ne zaman ki özgür bir ülke olur kalbimizin hudutları,
Ne zaman analar ağlamaz, çocuklar taş atmaz,
Ne zaman aykırı sözler söyleyenler coplanmaz, mahkemelerde yargılanmaz,
Ne zaman merhamet yer içer memleketimin insanları,
Köpeğini bile sahipsiz bırakmaz sokakta,
Ne tinercisi ne evsizi kalır dışarda,
Ne zaman ki işçisi patronuna eş olur haklarda,
En garibi en zengiyle aynı saygıyı görür toplumda,
Özgür oluruz, özgürlük şarkılarımız olur dudaklarımızda,
İşte ben o zaman sevgilim,
İşte o zaman,
Severim seni.

Adem Özbay